دلنوشته همکار گرامی آزاده و جانباز سرافراز سید فرامرز موسوی
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بهداشت و درمان صنعت نفت آغاجاری:؛
به وطن ؛ به سرزمین مادری
ای ایران ای جلوگاه خوبان
ای ایران ای سرزمین پاکان
ای ایران ای مهد دلیران
ای ایران ای خاستگاه شهیدان
درست ۳۸ سال پیش ؛ پس از سالها اسارت ، درد ، رنج ، ظلم ، ستم ، شکنجه ، مشقت ، دوری ، تنهایی ، مقاومت ، استقامت خداروشکر با سربلندی هرچه تمام و با کوله باری از خاطره و درد تنهایی دوستان و یاران شهیدم پا در سرزمین مادری و وطن سرافراز خود گذاشتم و با خاک مال نمودن پوزه دشمنان دین و دنیای خود ، قدم بر روی خاک و سرزمینی گذاشتم که روزی برای دفاع از شرف ، ناموس ، اسلام و انقلاب آن به دفاع برخواسته بودم و جانم را در کف نهاده و سر و جان خود را در طبق اخلاص قرارداده و اسماعیل وار در راه اعتلای دین خود و پیروی از ولی و رهبر خود ، در برابر لشکری دیو صفت و روباهانی کفتار مانند قد علم نموده و ایستادگی نمودم و پس از نبردی دلیرانه و با شجاعت هرچه تمامتر پس از به اسارت در آمدن توانستم پشت دشمن را به زمین زده و به خاک کشورم برگردم.
هنوزم جلوی چشمانم هست آن شب عملیات ولفجر مقدماتی وقتی که مجروح شدم و به ارسات بعثی ها در آمدم یادم نمیرود در زمان اسارت آن پای مجروحم را بدون بیهوشی و بردن به اتاق عمل با اره برقی قطع نمودند شاید باورتان نشود هفت ماه از وحشت این اتفاق نتوانستم در اردوگاه حرف بزنم و هنوز هم با مشکل لکنت زبان روبرو هستم و به سختی صحبت می کنم.
یادم نمی رود اسراء و آزادگانی که با صبر واستقامت و صبوری خود اردوگاه را به دانشگاهی بزرگ تبدیل کرده بودند و درکنار شکنجه ها و کتک ها و مرارت ها به کسب و تحصیل علم و اخلاق و قرآن و نهج البلاغبه و . . . پرداخت بودند و عمر خود را به بطالت سپری نکرده بودند ، با هزاران تجربه به آغوش پر مهر مادر وطن بازگشتند.
عجب روزهایی بود ! شکوه و عظمت و بزرگی از زمین و زمان میبارید و یک مرتبه وعده و صدق الهی به وقوع پیوست و در عین ناباوری همگان ؛ ناگهان چشمه های زلال انوار الهی جوشیدن گرفت و کام خانواده ام به شهد بازگشتم شیرین نمود.
و اما پایان
یاد و خاطره تمامی آزادگان و اسرای شهیدی که در کنج شکنجه گاهی رژیم بعث در اردوگاه های اسراء و دور از خانه و خانواده و در غربت و غریبانه با ندای یاحسین ع به شهادت رسیدند گرامی باد